യേശു പഠിപ്പിച്ച പ്രാർത്ഥന

പ്രായോഗികത:

ജനിച്ചു വീഴുന്ന ഓരോ കുഞ്ഞും, ആൺ കുഞ്ഞാണെങ്കിൽ അവൻറെ ഉള്ളിൽ ജനിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഒരു മകൻ, ഒരു ഭർത്താവു, ഒരു പിതാവ്, ഒരു മുത്തച്ഛൻ തുടങ്ങിയ എല്ലാ പദവികളും അന്തർലീനമാണ്. പെൺ കുഞ്ഞാണെങ്കിൽ അവളുടെ ഉള്ളിൽ ജനിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഒരു മകൾ, ഒരു ഭാര്യ, ഒരു അമ്മ, ഒരു മുത്തശ്ശി തുടങ്ങിയ എല്ലാ പദവികളും അന്തർലീനമാണ്.

എന്നാൽ അത് പ്രവർത്തി മണ്ഡലത്തിൽ വരുന്നത് അത്തരത്തിലുള്ള സാഹചര്യത്തിൽ വരുമ്പോൾ ആണ്. ഈ പദവികൾ അതിൻറെ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങൾ ഇവയൊന്നും പാഠ്യവിഷയമായി പഠിച്ചിട്ടല്ല നാം അതൊക്കെയും നിറവേറ്റുന്നത്, അത് സ്വയമേ അകത്തുനിന്നും ഒഴുകുന്നതാണ്.

ഇതുപോലെ തന്നെ ജനിച്ചു വീഴുന്ന ഓരോ കുഞ്ഞിലും ജനനത്തിങ്കൽ തന്നെ ഉള്ളിൽ ഒരു ദൈവീക ഭാവം ഉണ്ട്. അതിനെ ഒന്ന് തൊട്ടുണർത്താനുള്ള സാഹചര്യം സൃഷ്ടിക്കാനായാൽ അത് സ്വയമേ അകത്തുനിന്നും ഒഴുകുന്നതാണ്. എന്നാൽ അത്തരത്തിൽ സാഹചര്യം സൃഷ്ടികയും അതിനെ തൊട്ടുണർത്തുന്നവരും വളരെ വിരളം എന്ന് മാത്രം!

യേശുവും ശ്രീബുദ്ധനും നാരായണഗുരുവും സ്വാമി വിവേകാന്ദനും ഇവരെല്ലാം അവരുടെ ജീവിതത്തിൻറെ നല്ലൊരുസമയം വരെ ഒരു അമാനുഷികതയും അവകാശപ്പെടാൻ ഇല്ലാത്ത സാധരണ മനുഷ്യരായി നമ്മെപ്പോലെ ജീവിച്ചവർ തന്നെയാണ്.

യേശുവിൻറെ ജീവിതം പഠിച്ചാൽ മുപ്പതു വയസുവരെ തൻറെ അപ്പൻറെ കുലത്തൊഴിലായ ആശാരിപ്പണി ചെയ്തും അമ്മയെ സഹായിച്ചും യഹൂദമത ആചാരാനുഷ്ടാനങ്ങൾ എല്ലാം അനുവർത്തിച്ചും സാധരണ ജീവിതം നയിച്ച ഒരു മനുഷ്യൻ ആയിരുന്നു.

എന്നാൽ യേശുവിൻറെ മുപ്പതാം വയസിൽ ദൈവവുമായി നിരന്തരം ബന്ധത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന ഒരു ജീവിതക്രമം തുടങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു ധ്യാനത്തിലൂടെ ദൈവീക നിറവ് (ആത്മഅഭിഷേകം) ലഭിച്ചതോടെ അദേഹത്തിന്റെ ജീവിതം അമാനുഷികമായി മാറി. മനുഷ്യപുത്രനിൽ നിന്നും ദൈവപുത്രനിലേക്കുള്ള പരിവേഷം.

യേശു എന്നിട്ടു പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്, ഇത് എന്നെപോലെ ചുരുക്കം ചിലർക്ക് മാത്രം ചെയ്യാൻ പറ്റുന്ന ഒന്നാണ് എന്നല്ല, മറിച്ചു വിശ്വസിക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും ഞാൻ ചെയ്യുന്നതും, അതിലധികവും ചെയ്യുവാൻ സാധിക്കും എന്നാണ്. മാത്രവുമല്ല യേശു കൂട്ടിച്ചേർത്ത് ഈ കാര്യങ്ങൾ അങ്ങ് മുകളിൽ എവിടെയോ നിന്നും വരും എന്നല്ല, അത് നിങ്ങളുടെ ഉള്ളിൽ തന്നെയുണ്ട്, അത് അകത്തുനിന്നു നിറഞ്ഞു പുറത്തേക്കു കവിയുന്നതാണ് ഈ അമാനുഷികത എന്നുമാണ്.

അകത്തുനിന്നു നിറഞ്ഞു പുറത്തേക്കു കവിയുന്ന അവസ്ഥ ദൈവീകതയിൽ മാത്രമല്ല, മകൻ എന്നതും, ഭർത്താവു എന്നതും, അപ്പൻ എന്നതും, മകൾ എന്നതും, ഭാര്യ എന്നതും, അമ്മ എന്നതും ഒക്കെ ഇത്തരത്തിൽ ഉള്ളിൽനിന്നും സ്വയമേ പുറത്തേക്കു നിറഞ്ഞു കവിയുന്നതു തന്നെയാണ്.

ജന്മനാ ഉള്ളിൽ ഉള്ള പുത്രത്വത്തെ സജീവമാക്കാൻ വേണ്ടിയാണു അപ്പനും അമ്മയുമായുള്ള സകവാസം. ജന്മനാ ഉള്ളിൽ ഉള്ള ഭതൃത്വത്തെ സജീവമാക്കാൻ വേണ്ടിയാണു ഭാര്യയുമായുള്ള സകവാസം. ജന്മനാ ഉള്ളിൽ ഉള്ള പിതൃത്വത്തെ സജീവമാക്കാൻ വേണ്ടിയാണു മക്കളുമായുള്ള സകവാസം. ഇതുപോലെ ജന്മനാ ഉള്ളിൽ ഉള്ള ദൈവീകതയെ സജീവമാക്കാൻ വേണ്ടിയാണു ധ്യാനത്തിലൂടെയുള്ള ദൈവവുമായുള്ള സകവാസം.

അത്തരത്തിൽ ഉള്ളിലെ ദൈവീകതയെ തൊട്ടുണർത്താൻ ആയാൽ വാഴ്ച നടത്താനാകും.

യേശുവിൻറെ ജീവിതം നോക്കിയാൽ ദൈവീക പദ്ധതിപ്രകാരം താൻ സ്വയം മരണത്തിനു വിട്ടുകൊടുത്തത് ഒഴിച്ചാൽ, മറ്റൊന്നും യേശുവിൻറെ മുന്നിൽ ചോദ്യചിഹ്നം ആയി നിന്നില്ല. രോഗങ്ങൾ, ശാപങ്ങൾ, സമുദ്രക്ഷോപം, കൊടുങ്കാറ്റു, ചുഴലിക്കാറ്റ്, ജനങ്ങളുടെ വിശപ്പു, ഇല്ലായ്മ, മരണം സകാലത്തിന്റെ മീതെയും വാഴ്ചനടത്താൻ യേശുവിനു ആയതു തൻറെ ഉള്ളിലെ ഈ ദൈവീകത ഉണർന്നപ്പോഴാണ്.

യേശു പറഞ്ഞല്ലോ വിശ്വസിച്ചാൽ എന്നെപോലെ ഞാൻ ചെയ്യുന്നതും അതിലധികവും നിങ്ങൾക്കും ചെയ്യാൻ ആകും എന്നത്. അത് വെറും വാക്കല്ല എന്ന് തെളിയിച്ചു കാണിച്ചു പഠിപ്പിക്കാൻ യേശു കുറച്ചു ശിഷ്യന്മാരെ സജ്ജമാക്കി അവരെ യേശുവിൻറെ ജീവിത ക്രമം പരിശീലിപ്പിച്ചു.

തൻറെ സാന്നിത്യത്തിലാണ് അവരിതൊക്കെ ചെയ്യുന്നത് എന്ന് പറയാതിരിക്കാൻ യേശു അപ്രത്യക്ഷമായതിനു ശേഷം മാത്രം ശിഷ്യന്മാരോട് താൻ ചെയ്തതുപോലെ ചെയ്യാനായി ഉപദേശിച്ചു. അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ യേശുവിൻറെ ശിഷ്യന്മാർ യേശു ചെയ്തതിലും അധികം അമാനുഷിക കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തുകൊണ്ടു ഏതു സാധരണ വ്യക്തികൾക്കും ദൈവീകതലത്തിൽ വാഴ്ച നടത്തനാകാം എന്ന് തങ്ങളുടെ ജീവിതം കൊണ്ട് തെളിയിച്ചു കാണിച്ചു.

ഇന്നും യേശുവിനെയോ യേശുവിൻറെ ശിഷ്യന്മാരെയോ ജീവിതം അറിയാത്ത എത്രയോ മനുഷ്യർ ഇത്തരത്തിൽ ദൈവീകതയെ തങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ ധ്യാനത്തിലൂടെ സജ്ജമാക്കിയിട്ടു ദൈവീകമായ വാഴ്ച നടത്തുന്നു…